Routekaarten zijn gratis verkrijgbaar bij Plaatsmaken.

Kunstroute Schuytgraaf is opgeleverd. Verspreid over de Arnhemse wijk zijn vijf permanente kunstwerken in de openbare ruimte gerealiseerd. Stichting Plaatsmaken werd door de gemeente Arnhem gevraagd deze route te ontwikkelen, en zij trok de Arnhemse curator Fleur Junier aan om de route inhoudelijk vorm te geven. De vijf kunstwerken refereren aan de identiteit van de wijk: het landschappelijke karakter van het gebied, de geschiedenis van de plek, en de jonge identiteit van de buurt en haar bewoners. Alle kunstwerken zijn speciaal voor de plek vervaardigd. Er is gezocht naar een diversiteit aan kunstenaars, qua leeftijd, achtergrond en gender. De kunstenaars beschikken allemaal over een unieke, onderscheidende aanpak, hebben een sterke band met de regio, en hebben zich geëngageerd met de wijk en met de mensen die er wonen. De route wordt gecompleteerd met een Poëzieroute op een aantal nutshuisjes van Schuytgraaf. 

Het doel van Kunstroute Schuytgraaf is de openbare ruimte een kwaliteitsimpuls te geven, de leefbaarheid te vergroten en bij te dragen aan een gevoel van herkenning en verbinding. De route bestaat uit werken die als een ontmoetingsplek functioneren, als uitkijkpunt, ‘landmark’, en als uitnodiging tot gesprek of overpeinzing. Wethouder Cathelijne Bouwkamp is blij met de kunstroute: "Kunst in de openbare ruimte is voor Arnhem van groot belang. Kunst heeft de kracht om te verrassen, te verbazen en ik verwacht dat dit ook bij deze kunstroute gaat gebeuren. Het is mooi dat bewoners betrokken worden bij het project. Dat opdrachten vooral verstrekt worden aan kunstenaars uit de regio, helpt ook nog eens onze beeldende kunstsector."  

Kunstroute Schuytgraaf is er voor iedereen: de bewoners uit Schuytgraaf, jong en oud en mensen uit de regio of de toerist die Arnhem bezoekt. Je kunt de route te voet beleven of met de fiets, en natuurlijk zijn de kunstwerken ook los van elkaar te ervaren. Via een QR-code bij elk kunstwerk vind je digitale informatie over het werk en de kunstenaar. Ook heeft de kunstroute een eigen Instagram pagina. Tag je ons bij je favoriete kunstwerk? #kunstrouteschuytgraaf  #stichtingplaatsmaken.

Voor de totstandkoming van de kunstroute kon Plaatsmaken gebruikmaken van haar ervaring; de stichting liet in 2019, met Biënnale Gelderland in de binnenstad van Arnhem, al zien dat zij in staat is om een aansprekende kunstroute te realiseren met Gelderse kunstenaars, voor een breed publiek. “Voor Plaatsmaken is het van belang om een platform voor kunstenaars te zijn en om kunst onder mensen te brengen. In dit project komen beide elementen sterk terug,” aldus Inge Pollet, artistiek directeur van Plaatsmaken.

Er werkten veel partijen mee aan de realisatie van de kunstroute: de klankbordgroep bestaande uit experts en bewoners, het projectteam van de Gemeente Arnhem. De betrokken kunstenaars en de vele uitvoerende producenten, maar ook de betrokken basisscholen en hun leerlingen en leerkrachten, educatie professionals, wijk coördinatoren en landschapsarchitecten.

Kunstroute Schuytgraaf werd mogelijk gemaakt met de genereuze steun van Gemeente Arnhem, het Mondriaan Fonds en BPD Cultuurfonds.

Staal, Polyurethaan, polyurea met NCS blauwe coating lakverf

Naast het spoor, tussen de Rijn en station Arnhem Zuid, rijst een acht meter hoog sculptuur op. Een abstracte, grillige buis die alle kanten op gaat, als een driedimensionale krabbel. Het diepe, Perzische blauw contrasteert fel met het groen en bruin dat de omgeving domineert. Deze ‘krabbel’, een vlotte, deels onbewuste handeling, een aanzet tot een daad, idee of uitgangspunt, vormt een contrast met de planmatige, geordende opzet en inrichting van de wijk. De locatie naast het spoor is bewust gekozen. Het kunstwerk vormt een in het oog springend herkenningspunt vanuit de trein. Vanuit het raam in de trein leest het werk misschien tweedimensionaal, als een omlijste abstracte tekening of handtekening.

In het expressieve werk van Arash Fakhim (1987, Teheran) staan materialiteit, de losheid en snelheid van het gebaar en het spel tussen het platte vlak en ruimtelijkheid centraal. Een terugkerend thema in de praktijk van Fakhim is de wil om te botsen met de opgelegde regels van het medium. In plaats van te kiezen voor een meer traditioneel materiaal als metaal of steen voor een kunstwerk in de openbare ruimte, kiest hij voor polyurethaan, de grondstof van purschuim, dat hij met een waterdichte coating bedekt. Een metalen frame geeft vorm en stevigheid. De vorm en het oppervlak van de 60 meter lange buis bewerkt hij met de hand, om zo expressiviteit en losheid te benadrukken.

Fakhim werd gevraagd met zijn werk te reageren op het landschap van de wijk. De kunstenaar is verwonderd over de keurige, rechtlijnige inrichting van ons landschap. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld zijn geboorteland Iran. Hij is in zijn onderzoek intensief bezig geweest met hoe zijn werk zich gedraagt in de onbegrensde openbare ruimte. Fakhim heeft gezocht naar abstractie en tijdloosheid, zonder in te boeten aan spontaniteit en vrijmoedigheid.

Arash Fakhim geboren in Iran, woon en werkt in Arnhem. In 2016 studeerde hij af aan BEAR (fine art), aan ArtEZ, Arnhem. Zijn werk is opgenomen in Collectie De Groen, de collectie van Akzo Nobel Art Foundation en museum De Fundatie.

Vind hier meer informatie over de oplevering van het werk 'A Doodle' van Arash Fakhim.

In het kunstwerk ‘Time Keepers’ van Femke Herregraven (1982, Nijmegen), ligt de toekomst van Schuytgraaf, verbeeld en verteld door de kinderen van Schuytgraaf, begraven als tijdscapsule in de heuvel naast ‘De Speelgaard’. De heuvel is doorsneden door twee muren van acht meter lang, waarop verschillende ‘Time Keepers’ getekend door kinderen, in omgekeerd reliëf zijn afgebeeld. Zij bewaken de tijdscapsule, die onder de vloer van de ‘gang’ ligt en over tien jaar wordt opgegraven.

Herregraven kreeg de opdracht om te reflecteren op de jonge identiteit van de wijk. Zowel de bewoners als de bebouwing zijn erg jong, de eerste woningen zijn in 2004 gebouwd. Er wonen, in vergelijking met andere wijken in Nederland, veel gezinnen met jonge kinderen. Herregraven vroeg de kinderen van Schuytgraaf, die zij de ’professionele dromers van de toekomst’ noemt, naar hun visie op de toekomst van de wijk. Leerlingen van vier basisscholen van Schuytgraaf zijn in vijf lessen met hun klas op onderzoek uitgegaan. Zo gingen ze op wijksafari met een bioloog, om te fantaseren over de flora en fauna van de toekomst in hun wijk, en met een dichter op pad om na denken over de taal. Het materiaal van dit onderzoek (tekeningen, kleiwerkjes, filmpjes, audio opnames en foto’s) vormen onderdeel van de tijdscapsule. Net als het ‘Time Keepers’ hoorspel, dat gebaseerd is op hun verhalen.

De vorm van het kunstwerk, twee muren die een heuvel doorsnijden, is geïnspireerd op ‘Land Art’. Een stroming die inspeelt op landschapskenmerken en interventies die in het landschap worden gedaan zodat er een nieuwe beleving van de plek ontstaat. De rechte, strakke muren vormen een contrast met de natuurlijke omgeving. De warme terracottakleur van de betonnen muren steekt opvallend af tegen het groen. Zo wordt de heuvel, in het verder vlakke landschap, extra benadrukt.

Beeldend kunstenaar Herregraven is geïnteresseerd in machtssystemen en het verband tussen financiële markten, internationaal recht, geopolitiek, ethiek en klimaatverandering. In haar werk zet zij deze abstracte, complexe noties om in poëtische, speelse, zintuiglijke werken. Femke Herregraven is een alumnus van de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam (2017-2018). In 2019 werd ze genomineerd voor de Prix de Rome. Ook was zij Creator Doctus (praktijkgericht PhD) bij het Sandberg Instituut (2020-2023).

Het kunstwerk van Femke Herregraven is nog in productie en wordt in 2025 verwacht.

De van oorsprong Japanse kunstenaar Keiko Sato (1957, Iwaki-City, Japan) is gevraagd om te reflecteren op de rijke geschiedenis van de wijk. Archeologische vondsten tonen aan dat Schuytgraaf zevenduizend jaar geleden al was bewoond. De Midden- en Late IJzertijd, de Romeinse tijd en de vroege Middeleeuwen hebben hun sporen achtergelaten in het gebied, evenals de Tweede Wereldoorlog. De fascinatie van Sato, dochter van een kamikazepiloot, voor deze oorlog komt in ‘Echo’s from the past’ samen met het gegeven van achtergelaten sporen, dat een rode draad vormt in haar werk.

Het koepelvormige object is een ‘schuilplaats’ en refereert aan bunkers uit de Tweede Wereld Oorlog. De twee helften van het bouwwerk vormen een gebroken ei, dat staat voor verwoesting, maar tegelijkertijd symboliseren ze een nieuw begin. Binnenin is een vloerinstallatie te zien, gemaakt met metalen archeologische vondsten uit het gebied. Deze zijn stevig verankerd in beton; ons verleden kunnen we immers niet meer veranderen. De opening tussen de twee ‘eierschalen’ biedt zicht op de lucht, en laat licht binnen. Zo is de schuilplaats ook een plek voor hoop en vrijheid.

De locatie van het werk, aan de voet van een heuvel in de ecologische zone, een soort niemandsland in het midden van de wijk, vormt een essentieel onderdeel van de beleving van het werk. Toen Sato hier voor het eerst op deze open, onbeschutte plek stond, moest ze denken aan de historisch beladen situatie uit 1944, waar geallieerde parachutisten tijdens operatie Market Garden gedropt werden, en in de hinderlaag van de Duitsers terecht kwamen. De openheid van deze plek benadrukte voor haar de kwetsbaarheid van de soldaten.

De in Nijmegen woonachtige Keiko Sato werkte oorspronkelijk als verloskundige in Fukushima. Van 1989-93 studeerde ze aan Goldsmith’s College en Londen en van 1993-95 aan de Jan van Eyck academie in Maastricht. Haar werk is te zien in binnen- en buitenland. In haar werk, vaak bestaand uit vloerinstallaties gemaakt met alledaagse of vergankelijke materialen, staan tegenstellingen als destructie en creatie, maar ook het snijpunt tussen persoonlijke -en wereldgeschiedenis centraal.

Vind hier meer informatie over de oplevering van het werk 'Echo from the past' van Keiko Sato.

Een plompe, beetje ‘grumpy’ waternymf lijkt zojuist van onder het wateroppervlak naar boven te zijn gekomen. Haar hoofd is bedekt met waterplanten, het glanzende oppervlak lijkt nog nat van het water. De jonge kunstenaar Larissa Esvelt (1998, Wageningen) kreeg de opdracht om op het landschap en specifiek het alomtegenwoordige water in de wijk te reageren. De twee meter hoge waternimf van keramiek bevindt zich in de kanovijver: een van de beeldbepalende gebieden van de wijk, opvallend lang en breed. Vanaf hier kijk je vanaf het centrum van de wijk tot aan het Veluwemassief.

Esvelt werd geïnspireerd door historische, classicistische fonteinen en waterkunstwerken. Maar vooral door wat er zich onder water bevindt: de waterplanten, mosselen, vissen en de rijkdom aan kleurschakeringen van het steeds veranderende wateroppervlak.  Voor Larissa is de figuur een manifestatie van het mysterieuze, het verborgene en het wonderlijke dat schuilgaat onder de oppervlakte van niet alleen het water, maar ook de wijk als geheel. Het hoogglans glazuur in tinten groen, blauw en bruin zijn zorgvuldig gekozen en verwijzen direct naar de kleurschakeringen van het water. De bladeren op haar hoofd hangen zwaar over het lichaam en zijn op speelse wijze gestileerd. De planten groeien ook in werkelijkheid op de bodem van de vijver. Onder de figuur bevindt zich een schelp, een zwanenmossel, een in Schuytgraaf voorkomende soort.

Keramiek kan door een speciaal recept, gebakken op hoge temperaturen en door toevoeging van bijvoorbeeld vlas, extra stevig gemaakt worden, waardoor het zeer geschikt is voor de openbare ruimte. Het werk is in afzonderlijke onderdelen gebakken en samengevoegd door middel van mortel. De opbouw en vorm hiervan maakt de sculptuur enorm stevig en stabiel.

Esvelt werkt vaak in materialen en technieken die als typisch vrouwelijk gezien worden, zoals textiel en keramiek. Ze geeft een twist aan bekende motieven in de kunst, zoals het vrouwenlichaam. Dit staat vaak centraal in haar werk, weergegeven in overdreven, absurde houdingen. Haar werk is enerzijds aantrekkelijk, door het rijke, humoristische, fantasievolle karakter, anderzijds heeft het iets ongemakkelijks. Ze probeert zo ruimte en empathie te scheppen voor het ‘vreemde’.

Larissa Esvelt woont en werkt in Arnhem en Den Haag. Ze behaalde in 2020 haar bachelor in Fine Arts aan BEAR ArtEZ, Arnhem. Vanaf 2024 volgt ze een Masters Artistic Research aan het KABK in Den Haag.

Vind hier meer informatie over de oplevering van het werk 'De Nimf' van Larissa Esvelt.

Staal, aluminium, gegoten glas, ledverlichting en zonnepaneel

Het uitkijkpunt ‘Take off’ van Rob Voerman (1966, Deventer) doet denken aan een ruimteschip. Het geeft de indruk dat het net geland is, maar over enige tijd ook weer kan opstijgen. Veel bewoners in Schuytgraaf zijn ook van elders in de wijk ‘geland’ en moeten hun plek vinden, of zullen de wijk in de toekomst weer verlaten. De toren staat op een heuvel in een open gebied midden in Schuytgraaf. Richting het noorden zie je het Veluwe-massief liggen. De zuidkant geeft zicht op Park Lingezegen. Het oosten en westen bieden een panorama op de wijk. Het uitkijkpunt heeft twee in- of uitgangen, zodat het een open en uitnodigend karakter heeft. En is zelf ook een blikvanger, en vanaf veel plekken in Schuytgraaf te zien. Het rode lampje dat avonds knippert vanuit de ‘antenne’ is als een baken.

Voerman kreeg de opdracht om het landschappelijke karakter van de wijk te verdiepen. Schuytgraaf, opgedeeld in 27 buurten, is uitzonderlijk groen voor een Vinex-wijk. Er is voor gekozen om het oorspronkelijke landschap van de Betuwe zichtbaar te maken bij de inrichting van het gebied. Dit heeft geresulteerd in uitgerekte, groene zones met weilanden, boomgaarden en ecozones tussen de buurten in. Met het uitkijkpunt wil de kunstenaar het open, natuurlijke karakter van de plek benadrukken. Voerman heeft het uitkijkpunt, gemaakt van aluminium en onderdelen van gegoten glas, zelf (met hulp) gebouwd. Met het handmatige karakter van de toren, met dikke lasnaden en onregelmatige vormen, biedt hij een verrassend tegenwicht voor de keurige architectuur die de wijk kenmerkt.

Het is voor het eerst dat een permanent werk van de Arnhemse kunstenaar, die wereldwijd actief is, in zijn eigen stad geplaatst is. Zijn werk bestaat voornamelijk uit architectonische objecten die doen denken aan basale, primitieve bouwsels als een hut of schuilplaats, maar ook futuristische, utopische aspecten bevatten. Ruimtevaart vormt een rode draad in zijn werk, maar ook industriële architectuur en het Brutalisme, waarbij de functie van het gebouw in hoge mate de vorm bepaalt, inspireren hem. Door in zijn werk orde, structuur en evenwicht te combineren met chaos, vergankelijkheid en deconstructie geeft hij een commentaar op de overgeorganiseerde samenleving van de moderne tijd. 

Rob Voerman woont en werkt in Arnhem. Hij studeerde sculptuur aan CABK Constantijn Huygens in Kampen van 1990 tot 1996. Voerman stelt wereldwijd tentoon, en zijn werk is opgenomen in collecties als het Museum of Modern art in New York City en het Stedelijk Museum Amsterdam.

Vind hier meer informatie over de oplevering van het werk 'Take off' van Rob Voerman.

Kunstroute Schuytgraaf is een project van Stichting Productiehuis Plaatsmaken, dat op verzoek van Gemeente Arnhem werd ontwikkeld.

Kunstroute Schuytgraaf kwam tot stand door genereuze bijdragen van Gemeente Arnhem, Mondriaan Fonds en BPD-cultuurfonds.

Team Plaatsmaken:
Inge Pollet (artistiek directeur), Fleur Junier (curator), Fleur Lamers (projectleider), Berna Lohman (project- medewerker), Derk Müller (projectmedewerker), Leonne Verweij (projectmedewerker), Menno Wieringa (poëzieroute) Maurice van Brummelen (video)

Team gemeente Arnhem: Diede Beumer, Gerben Uffing, Berry Saalmink, Caroline Kobus, Tamara Bod, Sandra van Winden en Jillis Verbeek

Kunstenaars: Arash Fakhim, Larissa Esvelt, Femke Herregraven, Rob Voerman en Keiko Sato

Dichters: Maarten Buser, Marije Langelaar, Francis Nagy, Roos Marijn Peperkamp, Tim Lenders, Marieke Polderdijk, Willem van Zadelhoff

Klankbordgroep: Marij Nielen, Rob Groot Zevert, Julius Thissen, Sylvia Groosman, Abe Veenstra, Onno Heijsman

Producenten: Fons Snelders, Job Saltzherr, Struktuur 68, Zuliani Kunst en Terrazzo, Dutch Coating Company, Isopur Installatie, Nina Waanders en Natasja Wagendorp, De Groot Reklame.

Met dank aan: Gemeente Arnhem, Mondriaan Fonds, BPD Cultuurfonds, deelnemende scholen: De Salamander, Confetti, Het Jongleren en de Schatgraaf, Riel Berenbroek, Doeko Pinxt, Niels Engel, Werkplaats Typografie, Andre Damen en Maria Davids (De Vierkrant)

Kunstroute Schuytgraaf

Clio de poes. We verwelkomen ook huisdieren.

De enige collega die onregelmatig aanwezig is bij Plaatsmaken is onze huiskat Clio.

Voor informatie over de personen achter Plaatsmaken klik hier.

Routekaarten van kunstroute Schuytgraaf zijn gratis verkrijgbaar bij Plaatsmaken

Op donderdag 24 oktober vond zowel de plaatsing als de feestelijke onthulling van het kunstwerk van Larissa Esvelt plaats. Een plompe, beetje ‘grumpy’ waternymf lijkt zojuist van onder het wateroppervlak naar boven te zijn gekomen. Haar hoofd is bedekt met waterplanten, het glanzende oppervlak lijkt nog nat van het water.

De jonge kunstenaar Larissa Esvelt (1998, Wageningen) kreeg de opdracht om op het landschap en specifiek het alomtegenwoordige water in de wijk te reageren. De twee meter hoge waternimf van keramiek bevindt zich in de kanovijver: een van de beeldbepalende gebieden van de wijk, opvallend lang en breed. Vanaf hier kijk je vanaf het centrum van de wijk tot aan het Veluwemassief.

Larissa werd geïnspireerd door historische, classicistische fonteinen en waterkunstwerken. Maar vooral door wat er zich onder water bevindt: de waterplanten, mosselen, vissen en de rijkdom aan kleurschakeringen van het steeds veranderende wateroppervlak. Voor Larissa is de figuur een manifestatie van het mysterieuze, het verborgene en het wonderlijke dat schuilgaat onder de oppervlakte van niet alleen het water, maar ook de wijk als geheel. Het hoogglans glazuur in tinten groen, blauw en bruin zijn zorgvuldig gekozen en verwijzen direct naar de kleurschakeringen van het water. De bladeren op haar hoofd hangen zwaar over het lichaam en zijn op speelse wijze gestileerd. De planten groeien ook in werkelijkheid op de bodem van de vijver. Onder de figuur bevindt zich een schelp, een zwanenmossel, een in Schuytgraaf voorkomende soort.

Larissa werkt vaak met materialen en technieken die als typisch vrouwelijk gezien worden, zoals textiel en keramiek. Ze geeft een twist aan bekende motieven in de kunst, zoals het vrouwenlichaam. Dit staat vaak centraal in haar werk, weergegeven in overdreven, absurde houdingen. Haar werk is enerzijds aantrekkelijk, door het rijke, humoristische, fantasievolle karakter, anderzijds heeft het iets ongemakkelijks. Ze probeert zo ruimte en empathie te scheppen voor het ‘vreemde’.

Over de kunstroute
Sinds begin 2021 zijn de voorbereidingen voor de kunstroute in ontwikkeling, die op verzoek van de Gemeente Arnhem door Productiehuis Plaatsmaken wordt gerealiseerd. Plaatsmaken stelde de Arnhemse curator Fleur Junier aan de route inhoudelijk vorm te geven.
De kunstroute wordt op 8 november van 2024 feestelijk geopend.

Kunstroute Schuytgraaf wordt gesteund door het Mondriaan Fonds, Het BPD Cultuurfonds en Gemeente Arnhem.

Locatie: aan de Kanovijver, nabij de brug en ter hoogte van de Kustvaart.


Meer informatie: volg ons op Instagram @Kunstroute_schuytgraaf

'De Nimf'

'A Doodle'

Levi Overvest - Residentie bij Plaatsmaken

De residentie van kunstenaar Levi Overvest bij Plaatsmaken bestaat uit twee onderdelen. Allereerst is er een technische onderzoeksvraag. Levi wil onderzoeken of hij op keramiek kan zeefdrukken wanneer de klei nog nat is. De keramieken ondergrond wil hij na de druk verder boetseren. Daarna kan de klei afgebakken worden en een laag glazuur krijgen. Via deze werkwijze hoopt hij een breed scala aan lagen in één werk te combineren waarbij printen, boetseren, bakken en glazuren elkaar constant afwisselen.

Het tweede onderdeel van zijn residentie gaat over opdrachtgeverschap. Levi is in zijn kunstpraktijk geïnteresseerd in onder andere geschiedenissen en volksverhalen. Historisch gezien zijn er verschillende opdrachtgevers verbonden aan de kunst zoals de adel of de kerk. Zij gaven schilders de opdracht om religieuze voorstellingen of materiële eigendommen af te beelden. Levi vraagt zich af wie er voor zijn huidige residentie in Plaatsmaken opdrachtgever kan zijn? Momenteel is hij in gesprek met een basisschoolklas in Klarendal. Hij wil dat leerlingen hem opdracht geven over wat hij zou moeten afbeelden. De wensen van de leerlingen zal hij verwerken in zeefdrukken op keramiek die uiteindelijk een plek krijgen in het klaslokaal en in een tentoonstelling bij Plaatsmaken.

De tentoonstelling van Levi waarin hij zijn werken samenbrengt is te zien op 9 januari. De opening vindt plaats om 17.00 uur gevolgd door een artist talk.

Maak het in Arnhem!

Routekaarten van kunstroute Schuytgraaf zijn gratis verkrijgbaar bij Plaatsmaken.

Het tweede kunstwerk voor de Kunstroute Schuytgraaf is onthuld: ‘Echo from the past’ van Keiko Sato staat in de wijk!

Keiko (1957, Iwaki) vindt inspiratie in het idee van achtergelaten sporen en reageert met haar werk op de rijke geschiedenis van Schuytgraaf. Archeologische vondsten tonen aan dat Schuytgraaf zevenduizend jaar geleden al was bewoond. De sporen van bewoning stammen uit de Midden-en Late IJzertijd, de Romeinse tijd en de vroege Middeleeuwen. Daarnaast is er tijdens de Tweede Wereldoorlog in en rond Schuytgraaf zwaar gevochten. Het laatste halfjaar voor de bevrijding liep de frontlinie zelfs dwars door het gebied. 

Keiko zegt: “Soms realiseren bewoners zich niet wat er zich eerder in de directe omgeving heeft afgespeeld. Met dit werk wil ik het verleden van Schuytgraaf zichtbaar en voelbaar maken”.

Het kunstwerk dat Keiko voor de kunstroute heeft ontworpen is een ‘schuilplaats’ in de vorm van een gebroken ei dat doet denken aan een bunker. Naast de verborgenheid van het kunstwerk, ervaart de bezoeker een gevoel van vrijheid wanneer je door het open dak naar de lucht kijkt. Richt je je blik naar beneden, dan kijk je naar de sporen uit het verleden; in een vloerinstallatie verwerkt Keiko metalen archeologische objecten uit Schuytgraaf afkomstig uit het archeologische depot van Arnhem. 

Het werk bevindt zich aan de voet van een heuvel in een ecologische zone nabij het werk van Rob Voerman. Dit niemandsland midden in de wijk, waar de natuur haar gang kan gaan, vormt een essentieel onderdeel van de beleving. Om het te bereiken wandelt de toeschouwer door ‘ruig’, schijnbaar niet ingericht gebied. Het kunstwerk is in de zomer beschut door hoge grassen en kruiden en in de winter door struiken die het object deels verbergen. 

De Kunstroute Schuytgraaf wordt gesteund door het Mondriaan Fonds, het BPD Cultuurfonds en Gemeente Arnhem. 

'Echo from the past'

Plaatsmaken is partner en locatie tijdens State of Fashion ‘Ties That Bind’.

Farah Fayyad is een Libanese grafisch ontwerper en printmaker die haar tijd verdeelt tussen Beiroet en Amsterdam. Tijdens de massale protesten van 2019 in Libanon installeerde Fayyad samen met Siwar Kraytem en een groep vrienden een zeefdrukpers midden in het tumult van de demonstraties in Beiroet. Lokale ontwerpers werden aangemoedigd om kunst en slogans geïnspireerd op de protesten aan te leveren, en deze werden ter plekke op de kleding van demonstranten gedrukt. Voorbijgangers bleven staan, trokken hun jas of shirt uit, en gingen vervolgens met hun bedrukte kleding of accessoires de straat weer op. In een land waar het koloniale Engels en Frans wijdverbreid is, werd met dit project juist de Arabische typografie vol trots aan het publiek en de politiek verbonden.

Op 22 en 29 mei, en 12 juni kun je tussen 13.00 en 16.00 uur bij ons binnenlopen met je eigen textiel. Tijdens de Nacht van de Mode op zaterdag 8 juni kun je komen tussen 19.00 en 21.00 uur. We bedrukken op verzoek jouw item met één van de acht ontwerpen die door deelnemende kunstenaars aan STOF zijn gemaakt, onder wie Mounira al Solh. Heb je geen textiel bij je om te bedrukken? Dan kun je ook bij ons een t-shirt of een tote bag kopen.

Op 25 mei, 15, 22 en 29 juni staan we tussen 13.00 en 16.00 uur in Rozet met de zeefdrukcaroussel en bieden we hetzelfde aan. Deelname is gratis. 

Foto: Tony Elieh, zeefdruk 'The Uprising'

Plaatsmaken X State of Fashion

‘Take Off’ van Rob Voerman, onderdeel van kunstroute Schuytgraaf.

Op 19 januari is het eerste kunstwerk van de Kunstroute Schuytgraaf opgeleverd.

De uitkijktoren Take Off van Rob Voerman, lijkt sterk op een ruimteschip en geeft de indruk dat deze net geland is, maar over enige tijd ook weer zou kunnen opstijgen. Ruimtevaart vormt een rode draad in zijn oeuvre, zijn werk wordt gekenmerkt door een beeldtaal die sterk verbonden is met architectuur die nog gebouwd wordt of juist aan verval onderhevig is. Maar ook industriële architectuur en het Brutalisme, waarbij de functie van het gebouw in hoge mate de vorm bepaalt, inspireren hem. 

Met dank aan Mondriaan Fonds en BPD Cultuurfonds

'Take Off'

Voor het zevende nummer van ons magazine Zevenblad kunnen poëzie en beeldende kunst bijdragen worden ingezonden. We werken niet met een thema, maar de redactie selecteert uit de inzendingen een coherent geheel. Zevenblad bestaat sinds voorjaar 2021 en kan zich verheugen in groeiende belangstelling. Nieuwe nummers worden gepresenteerd met voordrachten van de deelnemers. Nummer zeven verschijnt in december 2024 en wordt vormgegeven door Werkplaats Typografie / ArtEZ.

Inzenden voor 1 november naar uitgeverij@plaatsmaken.nl in Word of JPG bestand.

Bekijk de reeds gepubliceerde Zevenblad magazines (1 t/m 6) digitaal in onze webshop of fysiek bij Plaatsmaken.

Oproep inzending Zevenblad 7

NO MORE! WHITE MONEY
12 en 13 november bij Theater aan de Rijn

Performances Abhishek / Afra Tafri Creations  

NO MORE! WHITE MONEY

12 en 13 november bij Theater aan de Rijn

No More! White Money is een participatieve performance over geld, kunst en macht. Wij zijn zes samenwerkende kunstenaars uit India, Nigeria, Rusland, Nederland en Duitsland die trachten de neokoloniale structuur van hedendaagse kunst financiering bloot te leggen.

We observeren de stroom wit geld van Europese financieringsinstellingen naar kunstenaars over de hele wereld. Wit geld dicteert esthetiek, toegang en mobiliteit voor kunstenaars binnen en buiten Europa – en ook deze voorstelling zou niet bestaan zonder wit geld. Verkopen we onszelf, onze ideeën en onze esthetiek aan het discours dat wordt bepaald door een willekeurige jury of de nieuwe directeur van een kunstinstelling? Hoe co-creëren we, erkennen we onze ongelijke posities in de wereld en onze medeplichtigheid met wit geld? In No More! White Money betreden we samen met het publiek het speelveld en vinden we nieuwe spelregels uit. Spelenderwijs ontleden we de touwtjes die aan wit geld vastzitten en maken we ons geduldig elke visum aanvraag eigen. De temperatuur op het podium daalt, de energierekeningen stijgen, de algoritmes verdiepen de kloven en we moeten onze rijkdom nu herverdelen. Ben je klaar om afscheid te nemen van je witte geld? Omwille van de kunst?

De performance vindt plaats op 12 en 13 november bij Theater aan de Rijn. Tickets zijn verkrijgbaar via Theater aan de Rijn.

Performance Abhishek / Afra Tafri Creations  - MY HOME AT THE INTERSECTION

29 november om 20.00 uur in The HUB, Varkensstraat 4

Hoe gaan we verder met een erfenis van gewelddadige conflicten en collectieve trauma's en wat te doen met de daaruit voortvloeiende dilemma's van het geheugen?

Abhishek Thapar, geboren in Moga, Punjab in de jaren 1980, ging samen met zijn moeder, vader en zus op zoek naar de waarheden van het verleden. Hij bezocht opnieuw het huis uit zijn kindertijd: een huis dat verdwenen was, een plek waarvan ze allemaal dachten dat ze die  vergeten waren en die toch bleef bestaan, bewaard in een pot met spookachtige beelden,  tussen de tegenstrijdige prioriteiten van de officiële geschiedenissen en de persoonlijke  herinneringen van drie generaties. In een laatste poging tot afsluiting keerde de familie terug naar het huis in Moga - en trok er weer in. Samen creëerden ze een kunstwerk...

My home at the Intersection compliceert reductieve percepties van de recente geschiedenis van Punjab en produceert een verbeelding die verder gaat dan dichotomieën van daders en slachtofferschap, buiten en binnen, terrorisme en verzet.

In de intieme setting van zijn performance ontvouwt Thapar momenten van een persoonlijke reis naar een verwrongen verleden in dialoog met documenten van een poging tot een ritueel van 'teruggaan, om er zeker van te zijn dat je het verleden bent vergeten'.

De voorstelling wordt in het Engels gespeeld.

‘My home at the Intersection is een werk waar ik naar toe heb gewerkt sinds ik theater begonte maken, maar nooit de moed heb gehad om het te realiseren - tot voor kort. In de loop van een jaar heb ik gewerkt met de betwiste historische verhalen over Oost-Punjab. In december2016 bezocht ik mijn familie om meer te weten te komen over de tijd van mijn jeugd, toen ik opgroeide met mythische beelden van 'terroristen' en 'vrijheidsstrijders', en wat er gebeurd is met de plek die toen ons thuis was. Ik nodigde mijn familie uit om een verbeelding te (her)construeren van het huis dat mijn vader ooit had gebouwd, en om onze herinneringen mee naar huis te nemen.’

Er staan weer twee nieuwe workshops op de planning: zeefdruk & monoprint.

Beginnersworkshop zeefdruk
donderdag 5 december | 12.00 - 16.30


Workshop monoprint
zaterdag 14 december | 9.30 - 16.30

Bezoek hier de workshop pagina voor meer informatie en inschrijven

Workshops in december

PM_commonthreads.mp4

De afsluitende groepstentoonstelling van de serie Half Rhyme bestaat uit alle stof- en textielwerken uit de reeks. Samen vormen ze een zachte ruimte waarin gelegenheid is om de gedichten en teksten te lezen die het afgelopen jaar zijn geschreven. 

Het werken met stof liep als een rode draad door de tentoonstellingsserie. Zo begon Werker Collective met een onderzoek naar houtblokstempels. Ze experimenteerden uitvoerig met zelfgemaakte inkten en maakten patronen op ecologische stoffen. 

In de tentoonstelling van Dean Bowen en Bert Scholten werd de ruimte gevuld met grote stofwerken waar Dean onder andere een inkijk gaf in zijn schrijfproces, de wereld achter een gedicht, het kladblok. 

Op de stofpanelen van Mounira al Solh waren patronen te zien die afkomstig zijn van een van de tenten van de Shah van Iran. Mounira nam ze mee naar Beiroet om ze te laten borduren door vrouwen in de bergen. Het oogt als een mooie tent, maar de werkelijkheid is complexer. Je zou het kunnen zien als het terug claimen van een ‘huis’ door een groep die enorm geleden heeft onder deze Shah. Of als een monument voor sterke vrouwen in het algemeen, voor migranten, of als een monument voor alle emotionele en fysieke verliezen. Asha Karami maakt op basis van dit werk een gedicht en drukte t-shirts met tekst als "Comrade, what is to be done?". 

De werken van Hannah Chris Lomans en Amy Suo Wu werden letterlijk samengebracht door hun werk aan elkaar vast te naaien. Beiden hebben tijdens hun residentie corrosieve processen gebruikt. Werkmethodes die de oppervlakken die hun teksten en beelden dragen, wegvreten, openen, laten rotten, vervagen of zelfs vernietigen. Hannah schreef hun teksten op metaal. Amy gebruikte een soortgelijk proces voor de stoffen waarop ze haar tekeningen maakte. Ze werkte met chloor gevulde stiften om de kleuren uit de stoffen te bleken. Er ontstond een intiem, plooibaar landschap. 

De uitnodiging om samen te werken en nieuwe vormen van publiceren te verkennen vormen de kern van Half Rhyme. Hoe kunnen printen en publiceren gebruikt worden om mensen samen te brengen om persoonlijke en politieke kwesties aan te pakken? Voortbordurend op de serie Altered Breath bestond deze serie ook uit een residentie van drie maanden en een tentoonstelling. De tentoonstellingen behandelden onder andere vormen van collectiviteit, queerness, verdrongen verhalen en zorg. 

Afgelopen twee jaar heb ik de kans gekregen om tentoonstellingen te initiëren waarbij samenwerking en collectiviteit centraal stonden. Dit was een heel inspirerend en leerzaam proces. De werken op stof symboliseren voor mij de zachte kracht die ontstaat als mensen elkaar beter leren kennen en zich kwetsbaar opstellen. Vertragen om elkaars werk en proces te leren kennen. Het materiaal textiel is voor mij verbonden met spandoeken en protest, maar ook met warmte en intimiteit. Ik hoop dat de tentoonstelling Common Threads mensen aanspoort om die zachtheid te ervaren en stil te staan bij vriendschappen. 

Ik wil alle deelnemers aan de twee reeksen graag bedanken voor hun werk en vertrouwen: Marijn van Kreij en Ananda Serné, Astrid Nobel en Dorien de Wit, Hannah van Binsbergen en Bernice Nauta, Müge Yilmaz en Vicky Francken, Werker Collective, Bert Scholten en Dean Bowen, Mounira Al Solh en Asha Karami, Amy Suo Wu en Hannah Chris Lomans. <3

Opening: Vrijdag 1 november om 17.00 uur. De tentoonstelling is te zien tot en met 20 december.

Met dank aan Gemeente Arnhem, het Mondriaan Fonds en Lira Fonds

Half Rhyme #5

Arnhems Stadsatelier is een gloednieuwe samenwerking tussen vier Arnhemse cultuurorganisaties: Theater a/d Rijn, Plaatsmaken, ArtEZ en The Hub. Vijf kunstenaars krijgen de ruimte en mogelijkheden om de komende maanden op allerlei plekken in Arnhem artistiek onderzoek te doen en dit te delen met inwoners van Arnhem, met studenten en met elkaar. Het programma stimuleert bijzondere samenwerkingen tussen mensen en organisaties in Arnhem en doorbreekt kunstgrenzen door cross-disciplinair en vernieuwend onderzoek.

Sociaal theatermaker Abhishek Thapar richt de lens op onzichtbare keukenwerkers binnen de horeca. Lacuna Kitchen is een community-arts project, waarbinnen theater, gastronomie, gemeenschapsvorming en sociaal activisme samenkomen in een langdurig onderzoek en een voorstelling die zowel het intellect als het hart raakt. Daarnaast werken vier beginnende makers bij Plaatsmaken en Theater a/d Rijn aan hun onderzoek en zetten zo hun eerste stappen in het culturele werkveld: Ro Smit, Mel Kikkert, Levi Overvest en Charlotte Gillain. Hun werk raakt aan maatschappelijke thema’s en kenmerkt zich door uiteenlopende analoge en digitale kunstvormen en nieuwe manieren om kunst te beleven.

Arnhems Stadsatelier wordt gerealiseerd met steun van de gemeente Arnhem.

Het delen van ervaringen, methodes en onderzoek

Het creëren van kunst in verschillende domeinen vraagt om uiteenlopende manieren van werken. Het is dan ook een belangrijk uitgangspunt van Arnhems Stadsatelier om het onderzoek, ervaringen en methodes die voorafgaan aan het uiteindelijke werk te delen. Naast de publieke evenementen wordt het onderzoek zichtbaar in verschillende (online) publicaties, filmpjes, fotoverslagen en interviews met de makers door curator, kunstjournalist, docent en moderator Lieneke Hulshof. Er worden nagesprekken georganiseerd met publiek en deelnemers. Abhishek Thapar neemt studenten van ArtEZ mee in zijn onderzoek over zijn sociaal-artistieke werk en documentaire-achtige benadering van storytelling. The Hub maakt programma’s waarin het delen van artistiek onderzoek centraal staat.

De vier partners vinden het belangrijk om een nieuwe generatie makers ruimte te geven om te experimenteren met nieuwe vormen van kunst op uiteenlopende gebieden. Hiermee laten ze zien dat Arnhem een stad is waar makers zich kunnen blijven ontwikkelen, ook na een creatieve- of kunstopleiding. De artistieke onderzoeken van Arnhems Stadsatelier duiken in de beleving van publiek, het aanspreken van publiek dat niet vanzelf in aanraking komt met kunst en in het ontwikkelen van cross-disciplinair werken. De pilot van Arnhems Stadsatelier loopt van september 2024 tot februari 2025. Maak het in Arnhem!

Wil je meedoen aan een project? Meld je dan aan via fleur@residentiesarnhem.nl

Volg de laatste ontwikkelingen van Arnhems Stadsatelier via instagram. @arnhems_stadsatelier

De Indiaas-Nederlands theatermaker en storyteller Abhishek Thapar maakt beeldende en intieme voorstellingen op de grens tussen documentaire en fictie. Hij combineert persoonlijke verhalen met grote wereldwijde thema’s. Hij strijkt in Arnhem neer voor zijn nieuwste project Lacuna Kitchen, dat in première gaat bij Theater a/d Rijn in april 2025. Het is geen gewoon restaurant, noch een traditionele theaterproductie, noch een community-project, maar een samensmelting, waarbij de keuken transformeert tot décor voor verandering. Lacuna Kitchen creëert een ruimte waarin de verhalen van anderen - met name die van keukenmedewerkers met een migratieachtergrond - worden gedeeld. Door middel van gedeelde ervaringen van voedsel en verhalen, wil Abhishek Thapar culturele en emotionele bruggen bouwen en een diepgaand begrip en heling  bevorderen. Tijdens de onderzoeksperiode kan het publiek aanschuiven bij een aantal Kitchen Telling Events.

Meer over het project van Abhishek Thapar vind je hier.

Afgestudeerd in 2023 (BEAR ArtEZ). Ro nodigt publiek uit om via workshops tot een gezamenlijke tentoonstelling te komen waarin herinneringen en het verlies daarvan centraal staat. Hij verkent hoe objecten een betekenis krijgen via herinneringen en doet onderzoek naar zeefdruktechnieken bij Plaatsmaken.

Meer over het project van Ro Smit vind je hier.

Afgestudeerd in 2023 (BEAR ArtEZ). Levi trekt Klarendal in en verzamelt via een democratische verkiezing onderwerpen die spelen bij jonge inwoners van Arnhem. Deze dienen als inspiratie bij het maken van nieuw werk dat hij bij Plaatsmaken zal realiseren. Levi onderzoekt hoe te zeefdrukken op keramiek. De werken worden tentoongesteld in publieke ruimtes in Klarendal en bij Plaatsmaken.

Meer over het project van Levi Overvest vind je hier.

Afgestudeerd in 2023 (Creative Writing ArtEZ). Mel is gefascineerd door het internet en zijn bewoners en onderzoekt interpretaties van deze wereld. Hen zoekt de grenzen op tussen de virtuele en de fysieke werelden. Onderwerpen als rollenspel en de afstand tussen fantasie en realiteit staan hierbij centraal. Bij Theater a/d Rijn onderzoekt Mel het theater als medium en maakt nieuw werk via woord, beeld en digitale tools.

Afgestudeerd in 2021 (Mime Opleiding AHK). Charlotte werkt vanuit het lichaam en probeert de manier waarop ons brein herinneringen opslaat tastbaar te maken. Samen met ontwerper Zak Lennard verkennen ze de fysieke ervaring van het herinneren en het visualiseren van deze binnenwereld met behulp van digital design.

Arnhems Stadsatelier

Ben je benieuwd hoe een kunstexpositie tot stand komt? Hou je van artistieke gesprekken, samenwerken en het gevoel van gemeenschap?

Van 17 tot 24 oktober kun je samen met Ro Smit meewerken aan hun nieuwe expositie. Dit werk, dat het resultaat is van hun residentie bij Plaatsmaken en onderdeel is van het Arnhems Stadsatelier wordt daar gepresenteerd.

Het leven anno 2024 gaat snel, niemand lijkt ergens tijd voor te hebben. Zonder er in het moment bewust van te zijn raken we volgens kunstenaar Ro Smit iets kwijt. Wanneer de concentratie en rust ver achter ons liggen, merken we pas dat we ons er niet meer mee omringen.

Arnhems Stadsatelier, Ro maakt het in Arnhem!

Ro richt de aandacht in hun residentie bij Plaatsmaken dit najaar dan ook op het idee van langzaam kunst maken. Hoe kan een lichaam tot rust komen tijdens het maken van kunst? En hoe neemt een kunstenaar genoeg tijd zonder druk van buitenaf? Deze vragen hebben zowel invloed op het werkproces van Ro als op de voorstellingen die hen maakt via specifieke zeefdruktechnieken.

Door op een blank zeefdrukraam direct kleuren in bepaalde vormen aan te brengen, is het eindresultaat van een print nooit precies te voorspellen. Ro wil bewust geen strikte controle hebben over het eindwerk en wordt zo constant verrast door de weg die het materiaal zelf inslaat.

Met alle prints die hen de komende weken in Plaatsmaken produceert, wordt er op 17 oktober een samenkomst in café De Kurk in Arnhem georganiseerd en van 21-25 oktober kunnen mensen deelnemen aan het maken van een collectieve tentoonstelling bij Plaatsmaken. Bezoekers worden daar uitgenodigd om over de prints heen te werken. Zo hoopt Ro samen met het publiek richting te geven aan de vraag wat het betekent om met aandacht en in rust tot kunst te komen.

Wil je deelnemen aan de collectieve tentoonstelling van Ro? Stuur dan een mailtje naar fleur@residentiesarnhem.nl

Locatie
Vitrine Paleis van Justitie
Walburgstraat 2-4
6811 CD Arnhem

In de vitrine die voor het Paleis van Justitie in Arnhem staat programmeert Plaatsmaken sinds een aantal jaar actuele beeldende kunst. Dit vanuit de gedachte dat het tegenkomen van kunst op onverwachte plekken een extra glans aan je dag kan geven.

Nu te zien in de vitrine: Merel Hoogendijk

Merel Hoogendijk (2003) is een derdejaars kunststudent aan Artez. Ze onderzoekt de manier waarop verhalen verteld kunnen worden. Dit uit zich soms in een animatie of een boekje, maar vooral in tekeningen. Merel is geïnteresseerd in de manier waarop beelden verschillende associaties op kunnen roepen, en hoe dit gebruikt kan worden om nieuwe verbanden en verhalen te laten ontstaan. 

Met de tekeningen die Merel voor de vitrine heeft gemaakt wil ze de toeschouwer een raam in de tijd bieden, waardoor je de plek rond de vitrine kan zien. Door af te beelden wat het marktplein en het Paleis van Justitie gevormd heeft, laat ze de verhalen zien die met deze plekken verweven zijn.

Daarnaast nodigt ze de toeschouwers uit om zich bewust te worden van hun eigen verhalen. Zie je misschien gebouwen die je bekend voorkomen? Doet een van de gezichten je aan iemand denken? Aan wat voor een gebouw zat dat raam vast? Had jouw oma vroeger ook van die groene luiken? Was je daar op warme zomerdagen? Zaten er grote enge spinnen achter verstopt? Volgens mij stonden de luiken altijd open...


In samenwerking met de afdeling BEAR (Fine Art) van ArtEZ krijgen (ex)studenten de gelegenheid een voorstel in te dienen voor de vitrine. Dit is voor beide partijen goed: jonge kunstenaars doen ervaring op met exposeren en Plaatsmaken is zo verzekerd van het programmeren van jong talent direct vanaf de academie.

De Uitspraak

We realiseren ons dat het een kleine druppel op een immense gloeiende plaat is, maar we willen toch een actie houden mensen die zijn geraakt door de oorlog in Libanon.

Mounira Al Solh, zelf opgegroeid in Beiroet, maakte afgelopen zomer een serie unieke zeefdrukken bij ons met verschillende materialen zoals koffie, inkt en thee. Het beeld is een moeder die met haar kind op de arm een ongewisse toekomst tegemoet gaat. Deze zeefdrukken verkopen we voor 654 euro, en alle opbrengsten gaan naar Libanon. Meer geven mag natuurlijk altijd! Je kunt ze bij ons komen bekijken.

De werken staan ook bij ons op de webshop, klik hier.

Benefiet verkoop Libanon

A WOUND IS THE GROUND ON WHICH.mp4

Amy Suo Wu en Hannah Chris Lomans presenteren hun werk in de context van Half Rhyme. 

In het boek De Indringer beschrijft Jean-Luc Nancy hoe hij een harttransplantatie onderging. Hij vertelt hoe het hart van een overledene, met behulp van immunotherapie, door zijn eigen lichaam moet worden geaccepteerd, in de hoop dat dit nieuwe orgaan zijn leven zal redden. In de tekst vraagt hij zich af of het lichaam niet altijd al doorlaatbaar is geweest. Werd het niet altijd al bewoond door anderen: bacteriën, medicijnen, virussen, planten? Een netwerk van lichamen. Kunnen we een wond zien als een open raam in een huis dat door velen wordt bewoond? De meeste mensen zijn zo gewend het lichaam te zien als een gesloten geheel dat beschermd moet worden tegen krachten van buitenaf, dat ze over het hoofd zien dat de huid eigenlijk een membraan is. Open voor de buitenwereld, of we dat nu leuk vinden of niet. 

Vanuit een soortgelijke intimiteit zijn Hannah Chris Lomans en Amy Suo Wu hun residentie bij Plaatsmaken begonnen. Door samen te bewegen via trage oefeningen van lopen en ademhalen, onderzochten ze hoe hun lichamen het startpunt kunnen zijn voor een gedeeld intuïtief proces van denken en maken. 

Hun tentoonstelling A wound is the ground on which this body rests concentreert zich op de markering als herinnering, zoals een wond een herinnering op de huid vormt. Samen hebben ze besloten om hiervoor corrosieve processen te gebruiken. Werkmethodes die de oppervlakken die hun teksten en beelden dragen, wegvreten, openen, laten rotten, vervagen of zelfs vernietigen. 

In plaats van papier te gebruiken, schreef Hannah hun teksten op metaal. Ze gebruikte materialen zoals vaseline om de metalen platen te beschermen tegen het bijtende zuur waarin ze werden ondergedompeld. Het zuur vrat aan het metaal en legde een ander soort oppervlak bloot, reet het open en liet blijvende tekens achter. Het vormt een scherp contrast met de zinnen die onder andere over zorg en aanraking gaan. Hun tekst gebruikt een fysieke taal die voortkomt uit een bewustzijn van de gewelddadige patriarchale systemen om ons heen. Een wereld waarin nog steeds geen vanzelfsprekende plaats is voor het femme lichaam. De wond die door dit systeem is veroorzaakt gaat verder dan het lichaam. Het is een wond in het landschap. 

Amy gebruikte een soortgelijk proces voor de stoffen waarop ze haar tekeningen maakte. Ze werkte met chloor gevulde stiften om de kleuren uit de stoffen te bleken. Veel van de stoffen verfde ze zelf, met materialen die ze voorhanden had — koffie, thee en planten uit haar volkstuin. De vezels van de stoffen werden als poriën geopend, zodat de verf kon worden aangebracht. Er werden verschillende metaaloplossingen gebruikt om de gewenste kleur te verkrijgen en te fixeren. In een organische en geabstraheerde tekenstijl verbeeldde ze de energieën van het hart - zowel momenten van volheid als van leegte. We zien bijvoorbeeld de ‚knabbelkus‘ van haar zoon, of symbolen die haar ouderlijk gezin representeren.

Hannah‘s metalen pagina‘s zijn met garen aan Amy‘s stoffen gehecht, waardoor er een onderlinge afhankelijke relatie tussen de twee werken ontstaat. Het laat zien dat de twee praktijken tijdens de residentie sterk door elkaar beïnvloed werden, niet alleen qua vorm, maar in de hele werkwijze en conceptualisering van hun werk. 

Alles komt samen in een plooibaar landschap gecreëerd door de 'gordijnen‘. Deze installatie nodigt de kijker uit om de werken vanuit verschillende hoeken te bekijken, aan te raken of er zelfs doorheen te lopen. Om te ervaren hoe het licht de stoffen en metalen platen telkens anders onthult. 

In A wound is the ground on which this body rests wordt de wond gepresenteerd als een omgeving om doorheen te lopen. Een landschap dat soms pijnlijk is, soms verontrustend, soms rustgevend, soms helend, soms ondraaglijk, soms bevredigend, soms hartverscheurend, soms uitnodigend. De tentoonstelling laat op een poëtische en sensuele manier zien dat pijn niet altijd zo snel mogelijk vermeden hoeft te worden. Door het te laten rusten en er zorg voor te dragen, kan het een manier zijn om de wereld op een andere manier te begrijpen. 

De uitnodiging om samen te werken en nieuwe vormen van publiceren te verkennen vormen de kern van de tentoonstellingsreeks Half Rhyme. Hoe kunnen printen en publiceren gebruikt worden om mensen samen te brengen om persoonlijke en politieke kwesties aan te pakken? Voortbordurend op de serie Altered Breath bestaat deze serie ook uit een residentie van drie maanden en een tentoonstelling. De tentoonstellingen richten zich onder andere op vormen van collectiviteit, queerness, verdrongen verhalen en zorg. Het werk van alle kunstenaars en dichters wordt gepresenteerd in een afsluitende groepstentoonstelling en een publicatie. 

De tentoonstelling is te zien tot en met 18 oktober, met een onderbreking tussen 12 en 16 september in verband met het 40 jarig jubileumfeest van Plaatsmaken. 

Met dank aan het Mondriaan Fonds, Lira Fonds en Gemeente Arnhem 

Amy Suo Wu & Hannah Chris Lomans

Zevenblad is een magazine voor poëzie en beeldende kunst, dat twee keer per jaar verschijnt.Met Zevenblad refereren we direct aan de geschiedenis van Plaatsmaken als uitgeverij, en omarmen we tegelijkertijd experiment en multidisciplinariteit. We geloven sterk in het samenkomen van verschillende talen.  Het blad verschijnt twee keer per jaar en wordt feestelijk gepresenteerd met een programma vol poëzie.

Zevenblad#6 met poëzie van Anke van Oostveen, Roelof Schipper, Willem van Zadelhoff, Frank Pollet en Corie Grootendorst. Het beeld is afkomstig van Geer van der Klugt, Sunflower Soup, Tonni van Sommeren, Bert Scholten en Paul Louis van den Bergh.

Zevenblad#5 met gedichten van Ellen Boersma, Tina van Baren, Lieke Gorter, Corie Grootendorst, Annet Zaagsma, Antoin Lender en Rick Kewal Gademann. Het beeld is afkomstig van Anne Geene, Aldwin Lehr, Melanie Bosboom, Wilfried Nijhof en Ellen Fleich Gracia. 

Zevenblad#4 is een weerslag van het project Altered Breath in taal en beeld. Poëzie van Ananda Serné, Dorien de Wit, Hannah van Binsbergen en Vicky Francke met beeldbijdragen van Marijn van Kreij, Astrid Nobel, Bernice Nauta en Muge Yilmaz

Zevenblad#3 met poëzie van Astrid Arns, Maud Nass, Margreet Tjalsma en Annet Zaagsma. En de beeldbijdragen zijn van Mirjam Kuitenbrouwer, Guusje de Bruin, Marieke Noort, Patty Struik, Melle Mijnhardt, Corine Aalvanger, Lydia Wierenga, Carel Lanters, Lenneke van der Goot, Anne Schoemaker en Karin van Pinxteren. 

Zevenblad#2 met poëzie van Willem van Zadelhoff, Marije Langelaar, Maarten Buser, Moeckbert, Ralph Dassen, Méland Langeveld en Nancy de Graaf. De beeldbijdragen zijn afkomstig van Wija de Boer, Joanneke Jouwsma, Astrid Polman, Wim Salki en Floor Martens.

Zevenblad#1 met poëzie van Tijs van Bragt, Moeckbert, Arno Kramer, Edwin Fagel en Geert van de Ven. De beeldbijdragen zijn van Tamara Kho, Carin Unverzagt, Erik Odijk, Remco Dikken, Choi Wong, Koen Kievits, Frederique van Domburg, Rozemarijn Westerink, PJ Roggeband en Elisabeth Vuez.

0-nummer met poëzie van de collectiefdichters en beeldbijdragen van Hester Louter, Hester Vis, Marten Hendriks en Anand Mahabier.

Zevenblad

Altered Breath, the wiggle of a worm, marijn van kreij en ananda seme.mp4

De eerste tentoonstelling uit de serie Altered Breath is het resultaat van een werkperiode van 3 maanden die Marijn van Kreij en Ananda Serné bij Plaatsmaken hebben doorgebracht. In de werken staan het netwerk en verbinding centraal. Met als protagonist: een kronkelende worm die essentieel is voor gezonde compost en de bodem in het algemeen. 

Marijn begon zijn werkperiode met een rijk archief aan beeldmateriaal dat hij in de loop der tijd heeft verzameld: oude tekeningen, posters van tentoonstellingen, pagina's uit kunstcatalogi, reclamefolders, foto’s van zijn wormenbak. Al deze papieren bracht hij in verbinding met elkaar door ze gelijkwaardig te behandelen, ze letterlijk over elkaar te zeefdrukken en er op te schilderen. Niet alleen met verf, maar ook met plantaardige pigmenten en zelfs met wormensap. 

Ananda heeft deze manier van werken ook in haar tekst toegepast. Geïnspireerd op het idee van compost verzamelde ze gedachten, feiten en anekdotes uit verschillende tijden en plaatsen. Ze reeg al deze fragmenten aan elkaar tot een droomachtige tekst waarin de figuur en de vorm van de worm alles met elkaar verbindt. 

Je zou de krioelende worm ook kunnen zien als een metafoor voor de werkwijze van Marijn en Ananda. In het donker aftasten, schilderen, zeefdrukken en schrijven en zo een vruchtbare basis makend voor zichzelf en anderen. De worm wordt een lijn, een letter, een onzichtbare connectie tussen personen die elkaar nog maar net kennen. Een verbindingsteken tussen de binnen- en buitenwereld, tussen origineel en kopie, tussen verleden en heden, tussen individu en gemeenschap. 

Deze gemeenschappelijkheid ligt aan de basis van dit tentoonstellingsprogramma. In Altered Breath staan de commons (of gemeengoed) centraal. Commons zijn gedeelde natuurlijke hulpbronnen zoals water, lucht en land, maar ook informatiebronnen zoals teksten, beelden en computercodes. Ze zijn toegankelijk voor alle leden van een samenleving. Bovenal kunnen commons worden gedefinieerd als een sociale praktijk waarbij een bron niet door een staat of een markt wordt beheerd, maar door een gemeenschap; in dit geval bestaande uit kunstenaars en schrijvers.

Omdat de deelnemers werken in edities maken, is er de mogelijkheid om de prints te delen in een collectief archief. Zo ontstaan er als het ware nieuwe commons. De werken die deel uit maken van het archief kunnen als uitgangspunt genomen worden voor nieuw werk. Verder gaan waar een ander is geëindigd. 

Je zou dit groeiend archief kunnen zien als een composthoop. Ideeën, teksten en beelden worden op de hoop gegooid en genereren nieuwe beginpunten. Uiteindelijk kunnen er werken ontstaan die door iedereen en tegelijkertijd door niemand gemaakt zijn. 

The Wiggle Of A Worm

Workshop-Preview.mp4

Cyanotypie (blauwdruk) werd in 1842 uitgevonden door de Engelse astronoom en fotograaf John Herschel. Deze fotografische techniek was toen de enige vrij simpele en goedkope manier om contactafdrukken te maken. Door gebruik van twee ijzerzouten, en de blootstelling aan sterk zonlicht ontstaat een cyaanblauwe kleur. Wanneer de chemische middelen zijn weggespoeld met water blijft er een stabiele blauwe kleur over, waarbij de niet belichte delen wit blijven.

De workshop in deze bijzondere techniek wordt gegeven door Aafke Bennema. Je leert het procedé stapsgewijs: van het lichtgevoelig maken van het papier, het positioneren van het te belichten onderwerp, tot de belichting en de fixatie. Je leert de mogelijkheden kennen en gevoel ontwikkelen voor de techniek.
We werken met zwart-wit A-4 negatieven (voor fotoprints) en diverse objecten (fotogrammen). De negatieven kun je zelf van tevoren maken door een negatief beeld op een transparante sheet te printen. 

Docent Aafke Bennema (1965) woont en werkt in Arnhem, meer info over haar: www.aafkebennema.nl 

Workshop blauwdruk

Meld je aan voor een workshop zeefdrukken.

Zeefdrukken is een veelzijdige techniek waarmee grafisch werk eenvoudig kan worden gereproduceerd. Het voordeel van zeefdrukken vergeleken met andere technieken is dat het breed inzetbaar is voor diverse toepassingen. Relatief makkelijk kan er gedrukt worden in oplage en op verschillende materialen en ondergronden zoals bijvoorbeeld textiel, hout, keramiek, glas en metaal. Het biedt vele mogelijkheden. Dat is de kracht van het zeefdrukken, een techniek die wordt omarmd en toegepast door veel kunstenaars en ontwerpers.

Plaatsmaken biedt twee verschillende workshops aan om verder kennis te maken met de techniek. Er is een introductie workshop voor beginners en een oprakel workshop voor mensen die hun zeefdruk kennis willen opfrissen.

Introductie workshop zeefdruk 
Deze workshop is geschikt voor beginners zonder enige zeefdruk ervaring. In één middag maak je kennis met de basis van het zeefdrukken; de techniek en het drukproces. Samen met andere cursisten ga je aan de slag met het maken van een gezamenlijk beeld. Alle aspecten van het drukproces zullen daarbij aan bod komen, denk hierbij aan het klaarmaken van een zeefdrukraam, de inkten en het inrichten van je zeefdruk tafel. Ook leer je omgaan met de gereedschappen en materialen die daarbij komen kijken. 

Oprakelworkshop zeefdruk
Heb je ooit gezeefdrukt, maar is het alweer even geleden? Plaatsmaken biedt een workshop aan om je zeefdrukkennis weer op te frissen. In de workshop ga je aan de slag met het drukken van een eigen beeld of ontwerp. Alle stappen komen aan bod om zelfstandige te kunnen zeefdrukken. Ontdek hoe je jouw ontwerp kunt vertalen naar een zeefdruk op papier. Ervaar wat de meerwaarde van zeefdrukken voor jou als maker kan zijn. Doe ideeën op die je vervolgens kunt toepassen in eigen praktijk en projecten.

De workshops worden gegeven door zeefdrukker Simon Groot Kormelink

Heb je interesse, maar wil je meer weten over de workshops? Neem dan contact op met onze zeefdrukker Simon. Hij is aanwezig op maandag, woensdag en donderdag. 

Search

Back

'De Nimf'

'De Nimf’ van Larissa Esvelt